Παιδική ψυχολογία: «Μια επιδημία σε ψυχική ισορροπία»

Η κοινωνική λειτουργός, Μαριάννα Χατζή, μας δείχνει την αισιόδοξη πλευρά με την οποία μπορούν να βιώσουν τα παιδιά την καραντίνα και το… «Μένουμε σπίτι», γιατί όλα τα γεγονότα της ζωής μας είναι πάντα πολυδιάστατα και εμείς αρκεί να δούμε την θετική διάσταση των πραγμάτων.

Γράφει η Μαριάννα Χατζή, κοινωνική λειτουργός

Ισορροπία

Κάθε τόσο, να απομακρύνεσαι για λίγο,

μικρή ανάπαυλα να κάνεις

ώστε στην εργασία σου να επιστρέψεις

η κρίση σου πιο στέρεη να ΄ναι

αν εργάζεσαι ακατάπαυστα

θα σου κοστίσει τη δύναμη της κρίσης.

 Ξεμάκρυνε λοιπόν για λίγο,

 επειδή από εκεί το έργο σαν να μικραίνει είναι

και μ΄ένα βλεφάρισμα και μόνο

σχεδόν ολάκερο το βλέπεις ,

και τότε πιο εύκολο είναι να προσέξεις

κάποια έλλειψη αρμονίας ή δυσαναλογίας.

 ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ (1452-1519)

Ξεφυλλίζοντας βιβλία που είχαν μείνει στη μέση, το βλέμμα μας έπεσε πάνω σε αυτό το ποίημα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πότε άλλοτε δεν είχαμε νιώσει την επιτακτική ανάγκη μιας ισορροπίας με το μέσα μας, ενός προσωπικού στοιχήματος εαυτού.  Σαν από μηχανής θεός, τούτη η επιδημία στέκεται αγέρωχη μπροστά μας να μας βάλει σε τάξη όσα κείτονταν τόσα χρόνια σε μια εσωτερική θα λέγαμε «αταξία». Το όριο του εαυτού μας έγινε ευτυχώς και όριο του άλλου, σε μια κοινωνία που ανέκαθεν δυσκολευόμασταν και δυσκολευόμαστε ακόμα με τα όρια.

Το ξαφνικό, το αναπάντεχο αυτό που δεν είχαμε «προετοιμάσει», έρχεται με μια νότα καθολικής συμμόρφωσης για να μείνει και να μας θέσει προ των πυλών πρώτα με τον εαυτό μας και ύστερα με τους σημαντικούς άλλους. Ο «τρίτος» (η πανδημία, οι κρατικές αποφάσεις) έρχεται ως ενδιάμεσος μεσολαβητής να θέσει τη σκέψη, να γεννήσει την ωριμότητα, να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε σπάζοντας τα όρια της συμβιωτικής σχέσης με τον παντοδύναμο και άτρωτο εαυτό μας.  Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Πάσκαλ στο έργο του «Οι σκέψεις», όλα τα κακά στον άνθρωπο προέρχονται από το γεγονός ότι «δεν μπορεί να μείνει μόνος του σε τέσσερις τοίχους». Όταν λοιπόν αναδυθεί και ενδοβάλλει μέσα τους κανείς την ικανότητα να μείνει ψυχικά μόνος του, τότε θα μπορέσει δίχως αμφιβολία να βρει τη θέση του «μέσα» και «έξω».

Οι γονείς αναρωτιούνται πως θα μιλήσουν στα παιδιά για την πανδημία, πως θα αντιμετωπίσουν αυτό τον ξαφνικό εχθρό που ως δια μαγείας ήρθε να φωτίσει τις ουσιαστικές ανάγκες των παιδιών αλλά μήπως τελικά και τις δικές τους;

Είναι πρωινό Παρασκευής και κανείς δεν τρέχει να προλάβει…

Οι γονείς είναι σπίτι.

Το σπίτι που με τόσο κόπο κανείς δημιούργησε και που κανείς δεν χόρταινε…

Αυτό το σπίτι περικλύει μέσα του θάλασσες από ανεπεξέργαστα συναισθήματα….

Τα παιδιά ησύχασαν, βρήκαν το καταφύγιο τους….

Τα παιδιά άλλωστε διαμορφώνονται μέσα στο σπίτι.

Και τα παιδιά τώρα σταμάτησαν να τρέχουν γύρω από τους δικούς μας ρυθμούς.

Τώρα τα πράγματα βρήκαν την «Ισορροπία» που εννοούσε ο Ντα Βίντσι τόσο απλά….

Τώρα οι γονείς χρειάζεται να αναλάβουν ευθύνη….

Τώρα όσο ποτέ αντιλαμβάνονται σιγά σιγά πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με ποιοτικό χρόνο όπως μας βομβαρδίζουν τόσα χρόνια οι «ειδικοί» ναρκώνοντας με αυτό τον τρόπο την ασυνείδητη επιθυμία μας να μεγάλωναν μόνο με αυτό….

Τώρα πάμε εμείς με τους ρυθμούς των παιδιών…

Τώρα τα παιδιά έπαψαν να είναι σκληρά εργαζόμενοι….

Βρήκαν χρόνο για παιχνίδι….

Βρήκαν χρόνο να γνωρίσουν τελικά τον πατέρα και τη μητέρα τους…

Τα παιδιά ησύχασαν όσο και αν αυτό νομίζουμε πως δεν φαίνεται…

Τα παιδιά όμως συνεχίζουν να μας ψυχολογούν με τον πιο απλό τρόπο….

Το συναίσθημα τους…

Και εμείς;

Εμείς καλούμαστε επιτέλους να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να πάρουμε μια ανάσα  και να βρούμε…την ισορροπία.

Πάντα μετά τη βροχή να αναζητάς στον ουρανό …ένα ουράνιο τόξο!

Ακόμα και όταν ο ουρανός είναι μουντός υπάρχει φως …

Τροφή για σκέψη…

ΟΛΟΤΗΤΑ, Από τις προσευχές για Επείγουσες Περιστάσεις

Διαλογισμός XVII

Κάνεις άνθρωπος δεν είναι από μόνος του μια ενιαία ολότητα, όμοιος με νησί κάθε άνθρωπος είναι χώρα της στεριάς, των ηπειρωτικών κομμάτι, κι αν ένας σβόλος από τη θάλασσα πέρα συρθεί, η Ευρώπη μικραίνει κι άλλο, όπως ένα ακρωτήρι αν γκρεμιζόταν, όπως αν έσβηνε το σπιτικό των φίλων σου ή το δικό σου όμοια του κάθε ανθρώπου ο θάνατος εμένα με φτωχαίνει, καθώς είμαι μέρος αναπόσπαστο της ανθρωπότητας κι εγώ, γι’ αυτό, λοιπόν, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσουν για ποιον χτυπά η καμπάνα, χτυπά για σένα.

Τζον Ντον (1572- 1631)

Την κοινωνική λειτουργό, Μαριάννα Χατζή, θα τη βρείτε στο “Σπίτι των Συναισθημάτων”, Ευριπιδου 12 Παλαιό Φάληρο.