Τίνα Μιχαηλίδου: Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός φροντιστή

Η αλλαγή αυτή έγινε όταν σκέφτηκα πως θα ήθελα το βιογραφικό του μπαμπά μου και η έρευνά του πάνω στην Καρδιολογία να γίνουν βιβλίο, όμως όλο αυτό πήρε άλλη τροπή και έγραψα ένα γράμμα στον μπαμπά μου. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν όλες μου οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, έχω γράψει και ένα γράμμα προς τους φροντιστές για να τους βοηθήσω και να μην νιώθουν πως είναι μόνοι τους σε αυτό τον δύσκολο αγώνα που δίνουν καθημερινά.Το βιβλίο αυτό είναι για όλους τους ασθενείς που “έφυγαν” από χρόνιες παθήσεις,όπως η άνοια,για τους ασθενείς που νοσούν,για τους φροντιστές/συγγενείς που έχουν χάσει τους δικούς τους αγαπημένους,αλλά και για εκείνους τους φροντιστές/συγγενείς που είναι δίπλα στους δικούς τους ασθενείς.Η αλήθεια είναι πως ήθελα λίγο να αλλάξω κατεύθυνση και να φύγω από τις σχέσεις, διότι θεωρώ πως και οι προσωπικές ιστορίες με ασθενείς με χρόνιες παθήσεις μπορούν να βοηθήσουν και άλλους φροντιστές,συγγενείς κλπ.”

Πάρα πολύ δύσκολο. Μπλέκεται το συναίσθημα και η λογική. Ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με το “τι πρέπει να κάνω τώρα;” και υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να δράσω γρήγορα. Κάποιες φορές προσπαθούσα να σκεφτώ με το τι θα έκανε ο μπαμπάς μου στη θέση μου, μιας και ήταν γιατρός. Αλλά, ήταν δύσκολο το να είμαι κόρη και φροντιστής και ειδικά όταν έχει ο ασθενής άνοια είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν δεν υπάρχει επικοινωνία και δεν μπορείς να ξέρεις τι χρειάζεται ο ασθενής σου εκείνη τη στιγμή.

Ήταν πολλές οι δύσκολες στιγμές,γιατί όταν δεν υπάρχει πλέον επικοινωνία αυτό από μόνο του είναι δύσκολο,επίσης κατά την διάρκεια της φροντίδας του μπαμπά μου η πιο δύσκολη στιγμή ήταν στην τελευταία του νοσηλεία που πάλευε για να κρατηθεί στη ζωή. Από την ώρα που ήταν στο σπίτι και πάλευε, από το ασθενοφόρο που του μιλούσα και προσπαθούσε να ανταποκριθεί μέχρι την ώρα της διασωλήνωσης ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές.Ακόμα θυμάμαι την μέρα εκείνη όπου στα Επείγοντα ήταν η πρώτη φορά που είχα βάλει τα κλάματα μπροστά σε κόσμο και οι συγγενείς άλλων ασθενών ή και ασθενείς ερχόντουσαν για να με αγκαλιάσουν χωρίς καν να με ξέρουν. Τις ίδιες αγκαλιές τις έδινα και εγώ όσο ήμουν Νοσηλεύτρια και ήμουν δίπλα στους ασθενείς, αλλά και στους συγγενείς τους.

Το βιβλίο μου “Γράμμα στον μπαμπά μου” μπορεί να το βρεις από τις Εκδόσεις Κομνηνός. Εμένα μπορεί να με βρει :

Η Πολιτεία πρέπει να στηρίζει περισσότερο τους φροντιστές και να απλοποιεί κάποια γραφειοκρατικά ζητήματα. Θέλει αρκετή δουλειά και θέλω να πιστεύω πως στο παρόν-μέλλον η Πολιτεία θα μας στηρίξει περισσότερο.